Anglicaanse Kerk https://znaki.fm/nl/teams/anglicaanse-kerk/, een van de belangrijkste takken van het 16e-eeuwse reformatorische protestantisme en een vorm van christendom die kenmerken van zowel het protestantisme als het katholicisme bevat. Het anglicanisme is losjes georganiseerd in de Anglicaanse Communie, een wereldwijde familie van religieuze organisaties die de afstammelingen van de Kerk van Engeland vertegenwoordigen en de aartsbisschop van Canterbury erkennen als hun nominale hoofd. De kerk hecht veel waarde aan de traditionele eredienst en structuur, maar opereert autonoom en flexibel op verschillende locaties. Ondanks het feit dat de Anglicaanse gemeenschap een geloofsbelijdenis heeft – de Negenendertig Artikelen – staat deze open voor verschillende interpretaties. Anglicanen zien zichzelf dus als een groep met historische vroomheid en procedurele loyaliteit, maar weinig vaste regels.

Christendom in Engeland

De Kerk van Engeland, de moederkerk van de Anglicaanse gemeenschap, heeft een lange geschiedenis. Waarschijnlijk begon het christendom in Engeland niet later dan in het begin van de 3e eeuw. In de 4e eeuw was de kerk sterk genoeg om drie Britse bisschoppen – Londinium (Londen), Eboracum (York) en Lindam (Lincoln) – naar het concilie van Arles (het huidige Frankrijk) in 314 te sturen. In de 5e eeuw, nadat de Romeinen zich uit Brittannië hadden teruggetrokken en de Angelsaksen waren binnengevallen, voerden St. Illthud en St. Patrick missiewerk uit in respectievelijk Wales en Ierland. Geïsoleerd van het christendom op het vasteland in de 5e en 6e eeuw, werd het christendom op de Britse eilanden, vooral in het noorden, beïnvloed door het Ierse christendom, dat georganiseerd was rond kloosters in plaats van bisdommen. Rond 563 stichtte de heilige Columba een invloedrijke kloostergemeenschap op het eiland Iona in de Binnen-Hebriden van Schotland.

Een belangrijke stap in de geschiedenis van de Engelse kerk werd gezet in 596, toen de heilige Augustinus door paus Gregorius de Grote op missie naar Engeland werd gestuurd. Hij werd ervan beschuldigd te prediken voor de overwegend heidense Zuid-Engelse koninkrijken en een Roomse kerkorganisatie op te zetten. Hij predikte met succes tot koning Kent en bekeerde hem en een groot aantal van zijn volgelingen in 597.

Anglicaanse eredienst

Aanbidding staat centraal in het Anglicaanse leven. Anglicanen zien hun traditie als een brede vorm van openbaar gebed en ze proberen een verscheidenheid aan christelijke stijlen te omarmen binnen een traditionele context. Hoewel het Book of Common Prayer het duidelijkste teken is van de Anglicaanse Kerk identiteit, heeft het vele herzieningen ondergaan en heeft het een nationaal karakter. Het gebedenboek uit 1662 is de officiële versie van de Church of England, maar de versie uit 1928 wordt vaak gebruikt. In 2000 introduceerde de kerk Common Worship, een gemoderniseerde verzameling gebeden, als officieel alternatief voor het 1662 Prayer Book.

Buiten Engeland vertrouwen enkele Anglicanen nog steeds op het 1662 Book of Common Prayer, maar de meeste hebben hun eigen versies, steeds vaker in andere talen dan het Engels. Alle vormen behouden de historische basiselementen van het gebedenboek, maar bevatten lokale uitdrukkingen. In de afgelopen jaren is er een herstel geweest van oude liturgische stijlen en gewaden, evenals een toegenomen nadruk op de Eucharistie als de centrale handeling van de christelijke eredienst. Experimentele riten verschenen in verschillende delen van de Anglicaanse wereld. Veranderingen in de Anglicaanse eredienst betekenen een grotere diversiteit, nieuwe rollen voor de leken en een tendens naar vrijheid van expressie, terwijl de essentie van de traditionele vormen van kerkzijn behouden blijft.